|
WAAROM DÉ ISLAM
NIET DEUGT
Niet alle vergelijkingen zijn nog toegestaan.
Onderstaand opiniestuk werd geweigerd door
Knack.be-hoofdredacteur Jago Kosolosky.
Knack's hoofdredacteur Jago Kosolosky zegt:
"Bijdragen waarin Nationaalsocialisme vergeleken
wordt met een religie publiceer ik niet."
En laat dat nu net mijn stelling zijn, nl, dat de
islam een politieke ideologie is, eerder dan een
religie. En een jaar geleden publiceerde Knack.be
wel een opiniestuk waarin de Iraanse activiste Darya
Safai ‘extreem islamisme’ vergelijkt met het
nationaalsocialisme (in een opiniestuk op
deredactie.be liet Safai de term ‘extreem’ weg en
vergeleek ze ‘het islamisme’ met het nazisme). Toen
het stuk van Safai verscheen, was Kosolosky nog geen
hoofdredacteur van Knack.be, maar opvallend is het
in elk geval: kennelijk is het voortaan taboe om te
wijzen op fundamentele overeenkomsten tussen de
islam en het nationaalsocialisme.
 Elke
leer, systeem, religie of ideologie heeft een
essentie, een kernboodschap. Men spreekt van ‘het
christendom’, ‘het communisme’, ‘het
nationaalsocialisme’, ‘het jodendom’, ‘het
boeddhisme’ enzovoort, omdat ze bepaalde, essentiële
of fundamentele kenmerken bezitten die ons, ondanks
enkele of misschien zelfs vele stromingen en
vertakkingen, toelaten iets te zeggen… ook over iets
als bijvoorbeeld ‘de islam’. Dat is niet alleen
logisch en rationeel, het is ook onontbeerlijk. En
gewoon onvermijdelijk: zo niet wordt werkelijk alles
relatief en is alles inwisselbaar. Dan wordt elke
kwalificering, elk politiek beleid, en zeker
wetenschap onmogelijk. Helaas is dat precies wat de
postmoderne tijdgeest kenmerkt: waarheid is
relatief, anything goes. Overigens moet worden
opgemerkt dat de leer, het systeem, de religie of
ideologie geenszins hetzelfde is als, of samenvalt
met de aanhangers of belijders ervan.
Vrijwel iedereen zal het erover eens zijn dat het
nationaalsocialisme verwerpelijk is. Niet het
‘radicale’, ‘extremistische’, ‘militante’ of
‘fundamentalistische’ nationaalsocialisme is
verwerpelijk, ook niet bepaalde stromingen binnen of
vertakkingen van het nationaalsocialisme, maar hét
nationaalsocialisme. Niemand zal het bovendien in
zijn hoofd halen om te spreken van een ‘gematigd
nationaalsocialisme’, net zoals niemand zal ijveren
voor een ‘Europees’ of ‘rationeel’
nationaalsocialisme.
Hetzelfde geldt voor het communisme, al heeft men
wel pogingen ondernomen om tot een zogenaamd
‘eurocommunisme’ te komen, wat uiteraard is mislukt:
water en vuur zijn nu eenmaal onverenigbaar.
Inzake de islam echter is de gevestigde opvatting,
de pensée unique, dat ofwel dé islam niet bestaat,
en men met dit begrip dus alle kanten uit kan, ofwel
dat dé islam in essentie hetzelfde is als met name
jodendom en christendom, en zodoende een religie als
alle andere. Terwijl terecht wordt gesteld dat niet
alle aanhangers van een bepaalde religie over
dezelfde kam kunnen worden geschoren, scheert men
doorgaans wel op simplistische wijze alle religies
over één kam. Terwijl toch allereerst de vraag
gesteld zou mogen worden, of de islam niet in de
eerste plaats een politieke, totalitaire ideologie
is. Volgens de ons in 2016 ontvallen arabist Urbain
Vermeulen is de islam eerder wet en recht dan
religie. De Hongaarse auteur György Konrád stelde
recent: ‘Na het nazisme en communisme is de islam de
derde totalitaire ideologie die ons bedreigt.’
Kenmerken ervan zijn toch het Führerprinzip
(Mohammed), Übermenschlichkeit (moslim versus
niet-moslim), totalitarisme (islam betekent
onderwerping en is allesomvattend), expansiviteit en
oorlogszucht (jihad). En zijn Jodenhaat, of de rol
van de vrouw als broedmachine dan onislamitisch? Was
Churchill soms stomdronken toen hij over Mein Kampf
zei: ‘Hier had men dan de nieuwe Koran, vol blind
geloof in de oorlog: gezwollen van taal,
breedsprakig en vormloos – maar onheilspellend.’
 Als
dé islam niet bestaat en men er dus vrijwel alle
kanten mee uit kan, waarom zijn er dan steeds meer
stemmen, zelfs bij de linkerzijde, die erop
aandringen dat er een ‘Europese’ of ‘rationele’
islam wordt gerealiseerd, waarbij de islam zich
‘aanpast aan onze Europese waarden’ of ‘de westerse
waarden’? Impliceert dat niet dat dé islam blijkbaar
toch bestaat én dat er iets mis mee is, waardoor hij
kennelijk moet gerationaliseerd of geëuropeaniseerd
worden? Waarom wordt er door diezelfde stemmen
steeds meer ingezet op islamhervormers zoals Rachid
Benzine, Maajid Nawaz, Irshad Manji en Malek Chebel?
Is het niet veelzeggend dat serieuze en oprechte
hervomers van de islam - dus niet de charlatans - in
de regel met de dood worden bedreigd door moslims,
terwijl ze in de moslimgemeenschap amper steun
vinden, en alvast niet bij gezaghebbende imams,
ayatollahs, moefti’s of islamitische instituten en
rechtsscholen? Betekent dit niet dat de islam in
wezen niet deugt, en dat ofwel een verwerping ervan
ofwel een fundamentele hervorming van de leer, van
de fundamenten van de islam zich opdringt?
Zou het kunnen dat de Algerijn Hamid Zanaz een punt
heeft wanneer hij de islam ‘la religion contre la
vie’, ‘de religie tegen het leven’ noemt? en het
islamisme ‘het ware gezicht van de islam’, ‘le vrai
visage de l’islam’? Heeft de Franse islamologe
Anne-Marie Delcambre misschien gelijk wanneer ze
schrijft dat ‘het islamisme in de islam zit als het
kuiken in het ei’? Verwoordt de Algerijnse Berber
Ferhat Mehenni het niet goed wanneer hij zegt: ‘De
islam, dat is het islamisme in rust en het islamisme
is de islam in beweging’? Slaat de Marokkaans-Franse
journaliste Zineb El Rhazoui niet de nagel op de kop
wanneer ze onomwonden islam, islamisme en terrorisme
aan elkaar gelijkstelt? Ziet de Algerijnse auteur
Boualem Sansal ze vliegen wanneer hij zegt dat ‘de
grens tussen islamisme en nazisme dun is’? Vat de
Marokkaans-Nederlandse taalvirtuoos Hafid Bouazza
niet de essentie waar hij stelt dat ‘de boodschap
van de islam er een is van totale onderwerping’
(terwijl die van Jezus er ‘een van liefde is’)?
Terecht is het politiek correct om het
nationaalsocialisme weg te zetten als een
verderfelijke ideologie. Men kwalificeert immers wel
de nationaalsocialistische theorie – Mein Kampf,
Adolf Hitlers prediking – in combinatie met de
nationaalsocialistische praktijk, met onder andere
dus de moord op 6 miljoen Joden. Het is perfect
mogelijk (en ook nodig) om analoog een oordeel te
vellen over eender welk systeem ook, zij het een
religie of ideologie. Door de islamitische theorie
in ogenschouw te nemen samen met een praktijk van
1400 jaar onderdrukking en geweld, kan men de islam
met recht en reden wegzetten als een totalitair en
inhumaan systeem (niet in de laatste plaats voor de
moslims zelf overigens). Hierover zijn bibliotheken
volgeschreven, maar wie niet ziet dat overal waar de
islam ooit kwam en invloed kreeg, de vrijheid en dus
ook de welvaart vroeg of laat achteruitgingen, is
blind. Vraag het de Perzen, de Indiërs, boeddhisten
en hindoes, de Turken en de christenen, joden en
religieuze minderheden in het Midden-Oosten en
Afrika die hun islamiseringsgeschiedenis kennen, of
neem een kijkje in talloze moslimwijken in
West-Europa.
 Islam
betekent onderwerping, aan Allahs wil en wetten, dus
aan de sharia die – heel belangrijk – zowel voor
moslims als niet-moslims geldt. Waarom is het zo
moeilijk om toe te geven dat Allahs wil en wetten
niet deugen? De islam ziet zichzelf als een
politieke autoriteit met een wetgevende functie.
Inhoudelijk is de islam in de eerste plaats een
rechtssysteem, geen theologie of ethiek. In de
praktijk bestaat die rechtsleer uit de boeken van de
fiqh. De belangrijkste bronnen hiervoor zijn de
Koran (het letterlijke woord van Allah) en de soenna
(het goddelijk geïnspireerde voorbeeldgedrag van
Mohammed). Wie wil weten wat de islam denkt over een
bepaald thema moet zich beroepen op de literatuur
van de fiqh. De islam is de enige ‘religie’ die
stelt andere religies te moeten overheersen door
zijn religieuze wet, en die zijn verspreiding met
name uitvoert door de implementatie van die wet, en
niet door missionering. Het is ook de enige
‘religie’ waar de doodstraf staat op afvalligheid,
wat je normaal toch als een sektarische opvatting
zou bestempelen. De doctrine van jihad en de vele
oproepen en aansporingen tot (militaire) strijd
tegen ongelovigen, zijn een fundamenteel onderdeel
van de belangrijkste islamitische geloofsbronnen:
Koran, Hadith en de fiqh (sharia). Mohammed, volgens
de islam de perfecte mens en het na te volgen
voorbeeld voor elke moslim, voerde zelf 27
veldslagen tegen ongelovigen en beval er 59. De
historische jihads die het Midden-Oosten, grote
delen van Azië, Afrika en Europa islamiseerden, zijn
net zoals de islamitische wetten zelf een fundament
van de islam.
Worden hiermee alle moslims (of beter: alle mensen
die zichzelf moslim noemen) weggezet? Integendeel.
Oriëntalist Bernard Lewis: ‘Er zijn vele gematigde
moslims, maar de islam is niet gematigd.’ De Franse
islamologe Anne-Marie Delcambre: ‘Er is geen goede
en slechte islam, zoals er ook geen gematigde islam
bestaat. Gematigde moslims bestaan wel, dat zijn
degenen die een deel van hun geloof links laten
liggen.’ Wie vindt dat iemand de titel ‘moslim’
alleen verdient wanneer hij of zij níet een deel van
de islam links laat liggen, komt uit bij Hafid
Bouazza: ‘Gematigde moslim is net zo’n westerse
uitvinding als de nobele wilde. We hebben geen
gematigde moslims nodig, maar ex-moslims.’ Ex-moslim
Ibn Warraq noemt mensen die in de islam worden
geboren de eerste slachtoffers van de islam (omdat
hij de islam fascistisch noemt). Overigens maakt de
islamitische leer zelf een grondig onderscheid
tussen de islam en de moslims. Bovendien is
‘gematigd’ een rekbaar begrip: is een moslim die
nooit jihadgeweld zou plegen maar wel (bepaalde)
sharia-principes verkiest of in de praktijk brengt,
gematigd? Waren er trouwens niet ook ‘gematigde
nationaalsocialisten’? Mensen die zichzelf ‘nazi’
noemden maar geenszins haat koesterden en geen vlieg
kwaad hebben gedaan? Waren zij representatief voor
wat het nationaalsocialisme inhoudt? ‘Gematigde
moslims’ maken de dienst niet uit, dat doen de
islamitische bronnen en gezaghebbende imams,
ayatollahs, moefti’s en islamitische instituten en
rechtsscholen.
Ik wil graag de bekende atheïst en religiecriticus
Sam Harris bijtreden: ‘Het probleem met het
islamitisch fundamentalisme zijn de fundamenten van
de islam.’ Is dat niet hetzelfde als zeggen: dé
islam deugt niet? Het is precies om die reden dat
Ayaan Hirsi Ali tien jaar geleden op de proppen kwam
met de St. Petersburgverklaring, ondertekend door de
selecte groep usual suspects, van Magdi Allam over
Wafa Sultan tot Afshin Ellian, maar genegeerd of
expliciet afgewezen werd door de
moslimgemeenschappen. Die verklaring stelt dat ‘wij,
seculiere moslims’ de leerstellingen en principes
verwerpen die de islam tot een totalitaire en
inhumane politieke doctrine maken, en bovendien
mensenrechten en vrijheden die daar haaks op staan,
omarmen. Zou het kunnen dat deze
St.Petersburgverklaring geen succes kent omdat ze
het wezen van de islam grondig aantast, de
islamitische fundamenten onderuithaalt, en de
totalitaire islamitische kernboodschap van
onderwerping en islamisering uitwist? Kan het zijn
dat de islam zonder die politiek-totalitaire kern
niet langer dé islam is?
Sam van Rooy,
licentiaat letteren en wijsbegeert in de Germaanse
filologie,
en licentiaat in de
Zweedse letterkunde
20 april 2017
|
