De keuze van de kiezer? Augustus 2007 (2)

Europees commissielid Louis Michel, van de Franstalige liberalen vindt dat als formateur Yves Leterme er niet snel uit geraakt, het aan Didier Reynders is om een regering te vormen. Volgens hem heeft de kiezer in beide landsdelen voor een regering met een een liberaal sociaaleconomisch beleid gekozen, en is Blauw-rooms dus de enige optie omdat diezelfde kiezer geen socialistisch geïnspireerd beleid (meer) wilt'.
Blijkbaar hoef je om Europees commissaris te worden niet echt uit te blinken in eenvoudige rekenkunde . Want, alhoewel Vlaanderen door zijn gestaag groeiende status van ‘Luilekkerland’ steeds rechtser wordt, kan men toch moeilijk beweren dat onze Franstalige landgenoten in meerderheid ook de heilige koeien van het kapitalisme zijn gaan aanbidden. Een eenvoudige rekensom leert ons dat de MR met 835.073 Waalse stemmen nog steeds een minderheidspositie heeft tegenover het linkse front van PS en Ecolo met samen 1.068.165 kiezers. Het extreem rechtse FN laat ik even buiten beschouwing omdat, analoog met het VB, de helft van die kiezers, tegen beter weten in feiten ontevreden sociaaleconomisch links georiënteerde proteststemmers zijn. Dan ook nog bedenken dat de Christendemocratische CDH zich tegenwoordig linkser opstelt dan de Vlaamse socialisten, en de winst van86.121 stemmen die de MR op 10 juni bijkreeg, grotendeels het gevolg waren van de schandalen rond enkel PS-gemeentebesturen.
Volgen de politicus spelen een deel van de 'CD&V en vooral het CDH strategische spelletjes. De humanisten van het CDH zouden nog altijd vast houden aan de optie van een geprivilegieerde alliantie met de PS, terwijl de CD&V lijkt te wachten op de terugkeer van de PS aan de onderhandelingstafel. En dat zou helemaal niet volgens de wensen van de kiezer zijn.

Over wat ‘de wensen van de kiezer ‘ zijn kan men ellenlange discussies voeren, om tot het uiteindelijk besluit te komen dat blijkbaar geen enkele politicus daar enig benul van heeft. Wat politici blijkbaar niet (willen) begrijpen is dat het merendeel van de mensen één en dezelfde wens hebben, namelijk : gelukkig zijn en een behoorlijk leven hebben. Over de middelen en de mogelijkheden die zij daarvoor van de politiek verwachten, kunnen de ideeën nogal uiteenlopen. Hoe groter de groep van welvarenden, en hoe kleiner de minderbedeelden in aantal, hoe groter de aanbidding van het ‘gouden kalf’ dat deze consumptiemaatschappij toch wel geworden is. In Vlaanderen weerspiegelt zich dat in een gestage verrechtsing. Maar wat Wallonië betreft, mijnheer Michel, daar ziet men tot nader order geen heil in wat uw partij aanreikt als middel tot ‘economische en sociale wederopstanding’: een liberaal sociaaleconomisch beleid…dus een asociaal beleid. En dat laatste heeft sinds mensenheugenis nog nooit en nergens het geluk gebracht. Ga dat maar eens na, mijnheer Michel, in Afrika, Zuid-Amerika, zuid-Azie… Bevraag U bij de miljoenen armen in het ‘welvarende Noord-Amerika, de 10% armen in één van de rijkste regio’s van de wereld. Bijvoorbeeld Vlaanderen…

Ik denk niet dat het dit is wat de keuze van de kiezer is geweest!

Renaat van Poelvoorde