De niet-werkende Vlaming juni 2006

Met de regelmaat van de jaargetijden komt één of andere liberale conifeer aandraven met een voorstel om de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd. Bij het doorbreken van de zomer meent VLD-voorzitter Bart Somers het raadzaam om het monster van Lochness van de Wetstraat terug boven te halen, goed wetende dat het traditioneel gedoemd is om even later weer in alle stilte te verdwijnen.

Uiteraard blijven de vakbonden en de socialistische Walen zich daar halsstarrig tegen verzetten. Maar ook bij de andere Vlaamse partijen kan de voorzitter van de Vlaamse liberalen niet meteen op veel steun rekenen, temeer omdat zelfs de federale oppositiepartijen het paarse activeringsbeleid steunen dat werklozen verplicht, op straffe van een schorsing van hun uitkering, om actief naar werk te zoeken.

Bart Somers is uiteraard geen dommerik en weet dat zijn voorstel niet de minste kans maakt, maar met het oog op de nakende verkiezingen, gebruik hij de niet-werkende Vlaming om zichzelf en zijn partij, te profileren. Beetje raar vind ik, want daarmee negeert hij in feite het door zijn eigen regeringspartij gesteunde activeringsbeleid.

Ons zogenaamde ‘eeuwigdurende’ recht op stempelgeld mag dan uniek zijn in de wereld, en het beperken in tijd mag dan het voordeel van de duidelijkheid hebben, de vraag is of het correct toepassen van de activeringsmaatregelen niet grotendeels hetzelfde, maar bovendien ook een rechtvaardiger effect hebben. Bovendien dumpt een tijdelijke werkloosheidsvergoeding een deel van de langdurig werklozen in het stelsel van het leefloon of de langdurig ziekteverzekering, waardoor ze dus afhankelijk blijven van de sociale zekerheid. Veel verschil in het totale bedrag van de sociale zekerheidskosten zal dat echt niet maken. Men hoeft trouwens geen fundamentele socialist te zijn om te stellen dat het feit dat werklozen die niet inschakelbaar zijn op de arbeidsmarkt blijvend een beroep doen op de sociale zekerheid, sociaal ook volledig te verantwoorden is.

Volgens de huidige wetgeving verliezen werklozen die wel inzetbaar zijn op de arbeidsmarkt en waarvoor een blijvend beroep op de sociale zekerheid dus niet te verantwoorden is, bij weigering van aanvaarbaar werk, hun uitkering.

Het is dus kwestie van gewoon de voorziene regelingen toe te passen, in gans het land volgens de zelfde normen. Asociale en, in de ogen van liberale ‘hard werkende vlameningen’ populaire alternatieven zijn geen oplossing voor een probleem dat zichzelf oplost als bestaande wetten eerlijk en deficiënt worden toegepast .

Renaat van Poelvoorde. 10 juni 2006