november 2022

De wereld is om zeep,

er gebeuren rare dingen rondom mij...

"De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij" zong de cabaretartiest, Urbanus, 48 jaar geleden. De brave man kon toen niet vermoeden dat zijn toenmalige ietwat ludieke vaststelling, een halve eeuw later een soort orakel zou blijken te zijn.

De 'rare dingen' waar Urbanus het over had, waren toen nog iets waar men kon om lachen. Maar de dag van vandaag is het vruchteloos zoeken naar een stand up comedian die er in slaagt om zijn publiek humoristisch weet te vermaken met onderwerpen als de klimaat- milieu- migratie- energie- vluchtelingen- kultuur-  en daar aan verwante crisissen, laat staan met wat de pseudo- Hitler Poetin in Oekraïne aanricht.

Wie de tijd, de moed, het geduld, en de zin daartoe heeft, om de nationale en wereldwijde problemen, in de mate van zijn/haar) mogelijkheden, te volgen en te analyseren, krijgt te maken met een steeds sterker wordende drang om de spreekwoordelijke 'pijp aan Maarten te geven', en zich terug te trekken en zich in zijn eigen egocentrisch wereldje op te sluiten.

Want, laten we wel wezen; de, al dan niet wetenschappelijke, politieke, journalistieke, debatten, praatprogramma's, krantenartikels,  boeken en analyses, maken aan de aandachtige waarnemer slechts één zaak duidelijk: door de enorme complexiteit en samenhang van de oorzakelijke verbanden van de onderscheiden problemen, weet niemand, maar dan ook niemand, daadwerkelijke, efficiënte uitvoerbare, werkbare, en maatschappelijk grotendeels aanvaarbare oplossingen, of methoden daartoe, te verzinnen. 

Volgens sommigen (velen?) is een dergelijke denkwijze 'doemdenkerij', laat staan gespeend van enige constructiviteit.

Ikzelf noem dat 'realistisch' zijn.

Zie ik dan geen toekomst voor mijn kleinkinderen? Uiteraard is die er, maar hoe die er uit zal zien is maar de vraag. Een vraag die, mijn inziens, nog door niemand met enige realistische, laat staan hoopvolle, onderbouwing is beantwoord. 

Renaat Van Poelvoorde