Een vergeten belofte, een vergeten ideologie? Oktober 2006

Omdat indexaanpassingen en collectieve arbeidsovereenkomsten in onvoldoende mate de prijsstijgingen van de consumptiegoederen en diensten compenseren, werd de voorbije jaren een groot deel van de bevolking geconfronteerd met een daling van de koopkracht.

Mede daarom kondigde deze coalitie, al tijdens de vorige legislatuur belastingsverminderingen aan welke de koopkracht, zoniet zou vermeerderen, dan toch op zijn minst veilig zou stellen.

Omdat niet iedereen gezegend is met een inkomen dat beantwoord aan de huidige levensstandaard, voorzag onze toenmalige socialistische partijvoorzitter een procentuele toelage voor leefloners, uitkeringstrekkers met gezinslast, en de op rust gestelden met een laag pensioen, omdat die wegens een té laag inkomen helemaal geen belastingen betalen.

De ondertussen uitgevoerde en in uitvoer zijnde verlagingen op de personenbelasting, mede met verhoogde belastingsaftrekken, en de in het generatiepact voorziene maatregelen voor nettominimumlonen, zorgen inderdaad voor relatieve koopkrachtbeveiliging.

Verder bevat het generatiepact een reeks maatregelen die in beperkte mate de achterstand, welke de uitkeringen en pensioenen de voorbije decennia op de loonontwikkeling hebben opgelopen. Anderzijds geeft men er de intentie aan, om in de toekomst op gezette tijden bepaalde aanpassingen aan de uitkeringen in overweging te nemen. Heel wat aangekondigde maatregelen houden hoofdzakelijk de verbintenis is om zich over de wenselijkheid van een aanpassing uit te spreken. (van een automatische koppeling van de uitkeringen aan de reële loonstijging is er geen sprake)

Hoe dan ook, de tot heden genomen en voorziene maatregelen m.b.t. de laagste pensioenen, en voor zover die er zijn op de uitkeringen, zijn enkel als compensatie voor de sinds jaren opgelopen achterstand op de loonontwikkeling.

De belastingsverminderingen betekenen, naast index- en Cao-verhogingen een derde factor waardoor de netto inkomsten verhogen. Het is juist deze laatste factor, die volgens de regering zorgt voor de welvaartstijging. Wie geen belastingen betaald heeft bij vermindering van belastingen ook geen verhoging van zijn netto-inkomen, en dus ook geen welvaartstijging.

Van de toentertijd beloofde toeslag voor de niet belastbare lage inkomens is er echter tot heden niets terechtgekomen, ja zelfs niets meer te horen. Als gevolg daarvan zien de minder fortuinlijken in onze maatschappij hun, zo al niet riante koopkracht (verder) achteruitgaan.

Het feit dat procentuele index- en andere verhogingen, alsook procententule belastingsverlagingen het verschil in geldwaarde en koopkracht, dus het verschil in levensstandaard, tussen de onderscheiden sociale bevolkingsgroepen steeds groter maakt, is op zich al een contradictie met één van de voornaamste principiële streefdoelen van het socialisme. Er gelaten op toezien dat de minder bedeelden in onze maatschappij geen deel hebben aan de welvaartstijging is voor socialisten zelfs een misdaad.

Voor socialisten moet het ideologisch onaanvaardbaar zijn dat een overheid, enerzijds voldoende middelen schijnt te hebben om aan zijn burgers te vertellen dat het zodanig goed gaat dat hij gerust wat minder kan bijdragen aan de gemeenschap, om zich anderzijds tegenover de minderbedeelden te verontschuldigen dat men wegens geldgebrek hen niet op gelijkwaardige wijze kan behandelen.

Laat de échte socialisten nu opstaan…

Aalst, 9 september 2006