|
Een 'staat' erkennen die niet gevormd of opgericht is, die nooit
heeft bestaan, laat staan dat 'het volk' en de leiders die hen menen
te vertegenwoordigen, het eens zijn over het gebied en de grenzen
ervan.
Dat is wat de organisaties en politici die 'het goed menen', met wat
'de Palestijnen' wordt genoemd, o zo graag willen.
En ja, die staat is reeds door 146 van de 196 lidstaten van de
Verenigde Naties erkend. Maar dat doet hoe dan ook niets af aan de
in de eerste alinea aangehaalde feitelijkheid, maar geeft de
fictieve waarde van een dergelijke erkenning aan.
"Free Palestine", is een gekende slogan, en in eerste instantie
bedoeld men dan de Westbank en de Gazastrook. Maar velen hangen daar
nog een bijkomend statement aan: "from the river tot the sea",
waarmee zij aangeven dat het voormalig geografisch gebied
'Palestina' tussen de rivier Jordaan tot de middellandse zee, dient
bevrijd te worden, dus ook van de staat Israël, en omgevormd tot één
Palestijnse staat waarin Joden en Palestijnen samenleven. De
gematigde Palestijnen opteren dus meestal voor een 'twee-staten
oplossing, terwijl de meer radicalen een één-staatoplossing nastreeft
Denken dat de Westbank en de Gazastrook als Palestijnse staat
'erkennen', kan bijdragen tot de oplossing van het
Israëlisch-Palestijns conflict, is getuigen van een simplistisch
gebrek aan inzicht in dit complex en vooralsnog moeilijk
ontknoopbaar probleem.
Een erkenning, zonder dat de logische voorwaarden daartoe vervuld
zijn, nl:
1-degelijk afgebakende en door beide partijen erkende
grenzen,
2-een daadwerkelijk bestuur door niet terroristische- en/of
Israël-niet-vijandige organisaties,
3-de erkenning van wederzijds
bestaansrecht door beide landen èn door de voornaamste Arabische
staten, waaronder Iran.
Israël kan onmogelijk akkoord gaan met een buurstaat die, zoals het
met de Gazastrook heeft ondervonden, nadat zij in 2005 dat gebied,
zowel militair als burgerlijk, volledig had overgelaten aan de
Palatijnse Autoriteit, welke achteraf werd verdreven door Hamas, die
Gaza gebruikte om de omringende Israëlische dorpen stelselmatig aan
te vallen.
Met wat er vorig jaar op zeven oktober is gebeurd was logischerwijs
het spreekwoordelijke 'hek van de dam', met de gevolgen welke we
tot heden zien.
Bij het, wat en hoe Israël doet, kan men zijn bedenkingen hebben;
maar op gevaar af van als rechtse extremist beschouwd te worden,
blijf ikzelf onvoorwaardelijk staan achter deze, al dan niet
'genocidale, opkuis' die Israël in Gaza uitvoert.
Het moet nu voor
eens en altijd, en voor iedereen, duidelijk worden dat het Israëlische
joodse volk niet meer met zich laat sollen, zoals het reeds meer dan
tweeduizend jaar heeft moeten doorstaan.
|
