Is 'Links Zijn' een
geestesziekte ?
De
Britse activiste en publiciste Anne Marie Waters is directeur van
Shariawatch.org.uk en bestuurslid van Pegida UK. Zij schreef onlangs
het geruchtmakende artikel Why
Leftism Is A Mental Illness. Waters betoogt dat de huidige
linkse beweging in haar opvattingen trekken vertoont van een
ernstige persoonlijkheidsstoornis.
Onlangs tweette zij dat zij begon in te zien dat Links Zijn een
geestesziekte was. Dat statement bracht wat mensen in verwarring,
dus het kan best wat verdere toelichting gebruiken.
Anne Marie Waters begint met uit te leggen wat zij bedoelde met “Links Zijn”: Het
leven speelt zich af op een macro- en op een microniveau. In het
algemeen is het laatste van toepassing op een kleine of enkelvoudige
eenheid (het individu) en gaat macro over het grotere geheel of een
bredere invalshoek – in dit geval heeft zij het over de linkse
beweging als geheel. Het is haar rotsvaste overtuiging als voormalig gematigd-links georiënteerd persoon, dat de linkse beweging
veranderd is in een zeer zorgwekkend verschijnsel dat eigenschappen
vertoont van een bepaalde geestesziekte.
Zelfhaat
Aan
haar controversiële tweet voegde Anne Marie Waters een nieuwsbericht toe over
een linkse Duitse politieke activiste die sexueel belaagd is
door een groep van Duitsland’s nieuwste inwoners, migranten uit
het Midden-Oosten/Noord-Afrika. Omschreven als “nationale
woordvoerdster van de linkse jeugdbeweging Solid”, was Selin
Gören in Mannheim door drie mannen aangevallen en “gedwongen tot
een sexuele handeling”. Toen zij naar de politie ging, loog zij
over de identiteit van haar belagers door te beweren dat zij
Duits hadden gesproken terwijl zij in feite “Arabisch of Farsi”
hadden gesproken. Zij deed dit omdat ze geen aanleiding wilde
geven tot racisme.
Nog afgezien van het feit hoe onverantwoordelijk het is om bewust
valse informatie aan de politie te geven, hebben we hier te maken
met een vrouw die gelooft dat zij zó weinig waarde heeft, dat zij
bereid is een aanranding te ondergaan om een vals beeld van de
werkelijkheid te kunnen schetsen uit naam van een politieke
ideologie. Haar eigen menselijkheid en de gerechtigheid maakte zij
ondergeschikt aan haar politieke narratief.
Ze is niet alleen
Een (mannelijke) Noorse politicus, die in zijn eigen huis was
verkracht door een migrant, vertelde hoe schuldig hij zich voelde
over het feit dat zijn verkrachter uitgewezen zou worden naar zijn
geboorteland Somalië omdat hij daar een zwaar leven zou hebben. Zijn
bezorgdheid over een veroordeelde verkrachter was dan ook groter dan
zijn bezorgdheid over zichzelf en zijn Noorse medeburgers. Dit
brengt me op een andere herkenbare en erkende
persoonlijkheidsstoornis: haatgevoelens tegen de etnische groep
waarbij je hoort. Deze stoornis is wijd verbreid in de linkse
beweging.
Engelse
anti-Engelsen
Anti-blanke gevoelens zijn gebruikelijk onder radicaal-links en
onder blanke activisten; iets wat Anne Marie Waters vaak heeft waargenomen
tijdens haar jarenlange ervaring met de politiek. Dit
verschijnsel doet zich voor in het Verenigd Koninkrijk waar
“Engelse anti-Engelsen” wonen die bijvoorbeeld weigeren de
nationale feestdag te vieren omdat de stad waar zij wonen te
“multicultureel” is en het niet doenlijk zou zijn om alle
feestdagen van alle culturen te vieren. De opvatting dat in
Engeland nou juist de Engelse cultuur een speciale plaats
verdient, schijnt niet te worden onderschreven. De stad in
kwestie, Bristol, is een Engelse stad (met een Labour-meerderheid in de gemeenteraad) die de nationale feestdag
van Engeland weigert te vieren.
Discriminatie
In 2007 schreef Leo McKinstrey in The
Daily Express dat “voor het eerst in een volwassen democratie
de overheid (Labour) een agressieve discriminatiecampagne voert die
is gericht tegen de autochtone bevolking”. De voorbeelden hadden
betrekking op onder meer een tiener die afgewezen werd voor een baan
bij de Environment
Agency omdat ze blank was en Engels. De vacature was alleen
opengesteld voor “etnische minderheden”, opmerkelijk genoeg
inclusief Schotten, Ieren en Welshmen, maar zonder Engelsen.
Etnische diversiteit
McKinstrey
maakt ook duidelijk dat Ken Livingstone, de vroegere
burgemeester van Londen, kandidaten voor de London
Fire Authority heeft geweigerd omdat te veel van hen blank
waren. “Te veel blanken” is een uitdrukking die je vaak hoort
als je je tijd besteedt aan (de vaak blanke) linkse ideologen
die vastbesloten zijn om links beleid uit te voeren. “Etnische
diversiteit” schijnt overal en altijd het ideaal te zijn, dat
meestal door een klagende blanke of Engelse meerderheid wordt
nagestreefd. Een kleine basisschool in Lincolnshire werd dit
jaar bestraft door de onderwijsinspectie omdat ze geen les gaf
over andere culturen en omdat op de muren niet genoeg posters
met zwarte of Aziatische personen te zien waren. We kunnen
proberen dit te framen zoals we willen, maar de boodschap is
heel duidelijk: er gebeuren teveel blanke en Engelse dingen.
Zweden
De beklagenswaardige Zweedse bevolking heeft haar afkeer van de
eigen etniciteit tot een bijzonder niveau weten te verheffen.
Verkrachting en misbruik van Zweedse autochtonen door migranten doen
zich op alarmerende schaal voor en toch houden ze hun grenzen open
voor meer instroom. Niet alleen doen Zweedse politieke leiders niets
om ernstige misdrijven tegen hun eigen bevolking te voorkomen of te
bestraffen, ze maken het nog erger door te betogen dat hun land zelf
in wezen geen waarde heeft.
Mona
Sahlin, de vroegere leider van de Zweedse sociaaldemocraten
vertelde de Zweden dat zij geen cultuur hebben die de moeite
waard is verdedigd te worden. Ze zei “Die
vraag is mij vaak gesteld, maar zij kan niet bedenken wat de
Zweedse cultuur precies is. Zij denkt dat dat er juist voor
zorgt dat veel Zweden jaloers zijn op groepen immigranten. Ze
hebben een cultuur, een identiteit, een geschiedenis, iets dat
je verbindt. Wat hebben wij? We hebben Midzomernacht en dat
soort beschamende dingen“. Zweden heeft zelfs een
minister-president gehad die de Zweedse bevolking vertelde dat
het land niet langer van hun was: Zweden behoort nu aan de
immigranten.
Anne Marie Waters geeft maar een enkel voorbeeld, er zijn
eenvoudigweg teveel vergelijkbare uitspraken.
Schuld
Over het geheel genomen blijken links geöriënteerde politici en
journalisten ook onverklaarbare sympathie te kunnen opvatten voor
degenen die Westerse landen aanvallen: “het is onze schuld, het komt
door onze buitenlandse politiek en ons verleden”. Zelden of nooit
beschouwen radicaal-linkse activisten de westerse mens, met name de
blanke westerse mens, als de onschuldige partij. Het is altijd op
een of andere manier onze schuld.
Narcisme
De narcistische persoonlijkheidsstoornis is, zoals de naam al
suggereert, een bekende en erkende gesteldheid. In wezen is een
narcist behept met een opgeblazen en geheel irrationeel besef van
zijn eigen belangrijkheid, hij minacht degenen die dat ontkennen en
hij presenteert zichzelf als de alwetende deskundige op elk gebied.
Links is besmet met een raar soort narcisme dat velen er toe brengt
te geloven dat zij weten wat goed is voor iedereen – ongeacht
democratische consensus.
Brexit
Dit
kan niet duidelijker worden geïllustreerd dan met de reactie van
Links op de recente beslissing van de Britse kiezers om de Europese
Unie te verlaten. Duizenden mensen kwamen naar Londen met de eis dat
de meerderheid diende worden genegeerd en het VK lid van de EU moest
blijven. Het Labour parlementslid David Lammy personifieerde deze
houding door te verklaren “We kunnen deze waanzin stoppen”
Waanzin? De waanzin om de EU te willen verlaten? De waanzin om van
mening te verschillen met een linkse elite? Wat een verbijsterende
arrogantie is er voor nodig om te geloven dat zij die met je van
mening verschillen over een politiek onderwerp dat doen omdat ze gek
zijn. Het gaat om mensen die oprecht geloven dat hun standpunt meer
waard is dan dat van anderen en dat iedereen die een andere mening
is toegedaan hetzij gek is, dan wel een fascist of bevooroordeeld of
eenvoudigweg een ongeschoolde idioot die niet weet wat hij doet.
Zelfhaat
Voeg aan dit giftige mengsel een verlammend schuldcomplex
toe, dat linkse mensen er toe brengt zich zo extreem schuldig te
voelen over bijvoorbeeld Europees kolonialisme dat zij vinden dat ze
daarvoor gestraft moeten worden- hoewel zij er niks mee te maken
hebben en er niet verantwoordelijk voor zijn. Dit laat opnieuw het
mengsel van narcisme en zelfhaat zien: we zijn zo belangrijk dat we
verantwoordelijk zijn voor alles, we zijn zo verschrikkelijk dat we
voor alles moeten worden gestraft.
Rotte vis
Ten slotte: voeg er een volledige en totale afsluiting voor de
werkelijkheid aan toe. Toen Anne Marie Waters kandidaat was voor een zetel in het
parlement, nam zij deel aan verscheidene verkiezingsbijeenkomsten en
was zij de enige kandidaat die rationele bezwaren aanvoerde tegen
een open grenzenbeleid. Natuurlijk werd zij voor rotte vis
uitgemaakt. Geen enkele andere kandidaat op welke bijeenkomst dan
ook had de moed om het met me eens te zijn. Dit omdat ze of zelf
links waren of bang waren voor het onvermijdelijke gescheld dat je
over je heen krijgt als je het oneens bent met Links.
Immigratie
Linksen weigeren om een grens te stellen aan immigratie, ongeacht de
gevolgen ervan. Eenvoudige economie (vraag en aanbod die van invloed
zijn op bijvoorbeeld de banenmarkt en de huizenmarkt) is niet van
toepassing. Basale rekenkunde lijkt ook niet aan de orde te zijn –
100.000 mensen is hetzelfde als 1.000.000 mensen, dus wat maakt het
uit? Laten we dus vele miljoenen opnemen. Hetzelfde kan worden
gezegd over de linkse opvatting over de islam. Ieder die zelfs maar
de gruwelijke taferelen in islamitische landen ter sprake durft te
brengen of zegt wat islamitische geschriften zeggen over
ongelovigen, wordt onmiddellijk uitgemaakt voor bevooroordeeld of
voor racist, ongeacht het feit dat wat hij zegt een bewezen waarheid
is.
Minachting
Er bestaat een zegswijze “de gekken hebben het gekkenhuis
overgenomen.” Anne Marie Waters denkt dat dat al aardig begint te kloppen als we
naar de politiek in het Westen kijken. Hoewel Links momenteel macht
verliest, heeft zij het politieke debat zo lang beheerst, dat
minachting voor onszelf en minachting voor hen die niet vinden dat
we minachting voor onszelf horen te voelen, in wezen mainstream is
geworden. Dat iedereen die tegen internationalisme of socialisme is,
moreel inferieur is (of extreem-rechts, om de meeste recente
aantijging te gebruiken), is nu een mainstream politieke opvatting
die zelfs op school wordt uitgedragen.
Het najagen van linkse utopische idealen is momenteel belangrijker
dan objectieve waarheid, rationaliteit en gezond verstand. Dit kan
allemaal gebeuren omdat het Politiek Linkse gedachtegoed de macht heeft en heeft besloten die
te houden.
Bron: opiniez.com

(C) RVP-2019
|