|
Wat
sinds 31 maart gebeurt, en tot half april, al dan niet escalerend voortduurt
aan de Israëlische grens met de Palestijnse Gazastrook, werd deskundig
gepland door de Hamas-strategen. Zij zijn zich bewust geworden van de kracht
die de media hen toebedeelt bij elke provocerende confrontatie die
ongewapende - liefst jonge- Palestijnen - met het Israëlische leger aangaan.
De vrijwel wereldwijde heisa van de arrestatie en veroordeling van het
meisje die onlangs op de Westbank een Israëlische soldaat schopte en in het
gezicht sloeg, veroorzaakte - ook al was ze niet aan haar proefstuk toe -
wereldwijde verontwaardiging.
Hamas, de terroristische organisatie die nog steeds de vernietiging van de
Joodse staat in haar handvest heeft staan, en die de Gazastrook onder
controle heeft, merkt dat dergelijke ‘acties’ heel wat sympathie voor hun
zaak oplevert. Meer dan hun regelmatige raketbeschietingen op Israëlische
dorpen, welke vrijwel nooit doel raken, en bijgevolg weinig of geen
media-aandacht meer krijgen.
Met
de oproep om massaal, met een twee weken durende manifestatie aan de grens,
‘de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen, inclusief hun nakomelingen,
naar ‘hun land’ (het huidige Israel) te eisen, hopen zij op voldoende
conflicten - en bijhorende Palestijnse doden en gewonden - met de aan de
overkant van de grens gestationeerde soldaten. Zij weten uit ervaring dat
dit door hen gestuurde David & Goliath-spel meer dan voldoende
media-aandacht en bijhorend wereldprotest genereert om de reeds langer
groeiende Israël-bashing in versneld tempo te voeden. In de strategie van
Hamas, die naar gewoonte de Palestijnen als kanonvlees en/of menselijk
schild gebruikt, is het dodental van 15 en de meer dan duizend ‘gewonden’
van de eerste dag aan Palestijnse kant pas het begin, en herhaalt het zich
dagelijks. Of nóg beter: Misschien reageert het IDF in de ‘vergrotende trap’
en is de zoveelste Gaza-oorlog een feit.
De
vraag is of Israël een dergelijk scenario kan voorkomen, of beter gezegd:
het zich kan permitteren om dat te voorkomen. De regering kan het
legercommando uiteraard opdragen om, voor zover ze niet zelf beschoten
worden, niet te schieten op de aanstormende manifestanten die de
grenshekkens willen slopen, en hen toelaten om ook op Israëlisch grondgebied
te manifesteren, en desnoods hun theoretische mars op Jeruzalem in de
praktijk te laten uitvoeren. Elk zinnig waarnemer dient toe te geven dat de
gevolgen van een dergelijk (vredelievend?) scenario niet te overzien zijn.
Dat de Arabische, Russische, linkse, en anti-Amerikaanse westerse media, als
volleerde propagandamachines van de Terroristische Hamas organisatie er
alles aan doen om steeds meer antipathie voor Israël te bewerkstelligen, kan
niet ontkend worden. Dat de Israëlische regering daardoor steeds meer in het
nauw wordt gedreven, evenmin. Maar dat een dergelijke situatie dat land, en
zijn volk, heel wat sterker, standvastiger en weerbaarder maakt, heeft het
in 1948 én 1973 voluit bewezen. Misschien zou men daar beter eens over
nadenken...
|
