Het resultaat daarvan hebben wij de afgelopen jaren, zowel in Afrika als in de Balkan gezien, en zien wij vandaag ook bij ons.

Alhoewel het oorzakelijk verband tussen onze communautaire twisten en de dikwijls bloedige conflicten in Afrika en Oost-Europa wel degelijk bestaat, wordt de wijze waarop wij daar in ons land steeds mee zijn omgegaan, een voorbeeld  van democratische 'consensusoplossing' genoemd.

• Vandaag lijkt dit consensusmodel tegen zijn grenzen te zijn aangebotst, en wordt volgens sommigen, een , op zijn minst "feitelijke", splitsing van dit uitgebluste land onvermijdelijk.

Diegenen die, wars van alle nationalisme, chauvinisme en groepsindividualisme, de evolutie van de Belgische staats- en communautaire hervormingen analyseren en het huidige stadium ervan objectief trachten te bekijken, komen tot de vaststelling dat de splitsing van dit land, binnelands-politiek  nu reeds vrijwel volledig, en maatschappelijk  zelfs grotendeels is voltrokken.

Grondwettelijk hebben wij weliswaar nog een federale regering (al is het voorlopig enkel voor 'lopende zaken'), en een federaal parlement, maar bij gebrek aan nationale partijen worden die beiden bevolkt door uitsluitend regionale partijen die uiteraard alleen hun eigen gewest- en gemeenschapsbelang voor ogen hebben.

Politiek gezien is er dus geen 'Belgisch algemeen belang' meer.

Alhoewel er grondwettelijk enkel sprake is van een 'federale staat' met daarin weliswaar op vele vlakken autonome gewesten en gemeenschappen, die wat betreft  betrekkingen met andere landen, onder voogdij van de federale staat staan, ziet, vooral de Vlaamse regering en Vlaamse Raad (welke zich onrechtmatig 'parlement' noemt), zichzelf als een 'deelstaat' die autonoom en op voet van gelijkheid, internationale verdragen kunnen afsluiten.

 Dus, omdat één en ander in de praktijk nu reeds loopt volgens de wensdromen van vooral de Vlaams-Nationalisten, maar dat wegens de ongrondwettelijkheid ervan nogal wat problemen genereert, moet er volgens hen dringend werk worden gemaakt om dit land internationaal juridisch om te vormen tot een "federale staat naar confederaal model", zoals zij dat noemen. Voorwaar een wereldprimeur, zou ik zeggen, al was het maar omdat een dergelijk begrip een contradictio in terminus is

En omdat een dergelijk 'model' in feiten, voor alles wat betrekking heeft op de binnenlandse samenleving, op een effectieve, zowel politieke, economische als maatschappelijke splitsing van het land uitdraait, en het armere zuidelijk deel daar enkel maar nadeel van kan hebben, spreekt het voor zich dat Wallonië daar niet echt voor staat te springen.

En laat nu juist het ontbreken van hún akkoord de hindernis zijn die de verwezenlijking van de Vlaams-nationalistendroom in de weg staat.

En wat doet het gros van de Vlaamse bevolking? Juist! Die loopt de Vlaams-Nationalisten achterna, wat, gezien de efficiënte politieke en mediatieke indoctrinatie niet eens zo verwonderlijk is.

Want behalve de politieke partijen hebben ook de nationale media zich in de tweede helft van vorige eeuw opgesplitst in een Vlaams, Waals, en Brussels gedeelte, met als gevolg dat ook de nieuwsgaring, informatieverstrekking en -duiding zich steeds meer hoofdzakelijk op het betrokken gewest is gaan richten.

Zowel tijdens verkiezingscampagnes als doorheen het jaar, krijgen tv-kijkers vrijwel uitsluitend debatten met vertegenwoordigers van Vlaamse partijen voorgeschoteld, en worden bijgevolg gehersenspoeld met uitsluitend hun eenzijdige visies en ideeën. De verantwoording daarvoor zou zijn dat de meeste Franstalige politici opzien tegen een Nederlandstalig debat. Al is die uitleg mijn inziens ontoereikend, gezien het met de huidige moderne middelen best doenbaar is om een tweetalig debat, zowel voor Nederlandstaligen als Franstaligen, taalkundig begrijpbaar te maken.

De vermenging van de taalproblematiek, door toedoen van een kleine groep Francofone fundamentalisten een blijvend eikel punt in en rond Brussel, met de sociaal-economische tweedeling welke om uiteenlopende reden is ontstaan tussen het noordelijke een zuidelijk landsgedeelte, maakt dat iemand die begrip kan opbrengen voor  de sociaal-economische standpunten van de Walen, al vlug wordt bestempeld als anti-Vlaming en behorend tot het 'Belgique de papa' 

De eenzijdige bericht- en duidinggeving welke dezer dagen, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, welig tiert, en vooral in Vlaanderen de steeds maar voortschrijdende individualisering voedt, maakt Vlamingen steeds meer tot  een koppige navelstarend volk.

Een blik op het wereldgebeuren, vooral m.b.t. de armoede, ellende  en het milieu, toont echter aan dat wij daar geen patent op hebben en dat steeds meer voorkomt in de rijke landen die hun ongebreidelde welvaartstijging in het gerang zien komen.

Voor realisten die mens willen blijven wordt het verdomd moeilijk om nog enig optimisme aan de dag te leggen...

Renaat van Poelvoorde