De creatie van een crisis

Met de regelmaat van de klok lanceren de Europese leiders nieuwe plannen voor een verder politieke integratie van de lidstaten in de Europese Unie. Naar verluidt zou dat noodzakelijk zijn om de Euro-crisis op te lossen, zo niet, waarschuwen ze ons, zo niet staat ons allen helle en verdoemenis te wachten.

Toen men indertijd begon aan de ‘open markt, de open grenzen, en tien jaar geleden, met de gezamenlijke munt, zou de huidige eurocrisis niet te voorzien zijn geweest, heet het. Nu 'stelt men vast' dat er ‘weeffouten’ inzaten, maar maakt men zich sterk dat 'met de kennis van nu', die worden hersteld”

Vraag is, of de hoogopgeleide vetbetaalde economen, en gelijkaardig vergoede deskundige ambtenaren, zo incompetent waren, of dat het hier gaat om een vooraf goed uitgedokterde strategie van een onvermijdelijke crisis die dan kan gebruikt worden om de politieke eenwording door te drukken.

Toen de Eurocraten de open markt, de open grenzen en de gedeelde munt invoerden, hadden zij hoogstwaarschijnlijk al de vierde en definitieve eindfase voor ogen: Een politieke Unie. Een federale staat met één gezamenlijk buitenlands-, monetair- economisch- politiek- en sociaal beleid. Maar zij wisten ook dat de onderscheiden bevolkingen daar nooit zomaar vrijwillig zouden in meegaan. Daarom werd daar naar buiten uit ook met geen woord over gerept.

Eind jaren vijftig van vorige eeuw had men reeds een poging ondernomen om het Europees project in de richting van een federatie te duwen door een voorstel tot een Europese defensiegemeenschap te lanceren. Maar een eerste beraadslaging in het Franse parlement (waar men als reactie de marseillaise begon te zingen) sloeg alle hoop dienaangaande aan diggelen, en noopte de bedenkers van de oorspronkelijke 'Verenigde Staten van Europa' noodgedwongen tot een andere strategie.

Die bestond er in om het plan voor een politieke unie te vormen, gefaseerd uit te voeren: De optimalisering van de economische 'samenwerking' tussen de lidstaten zou de geleidelijke federalisering in de hand werken. Te beginnen met een gemeenschappelijke markt, gevolgd door het overtuigen van de mensen van het gemak en de voordelen van een gezamenlijk betaalmiddel, en tijdens de crises die daar onvermijdelijk uit zullen volgen, de politieke eenwording doordrukken.

Zeggen dat de Griekse situatie en de daaruit voortspruitende uitdeining van de crisis 'onverwacht' was, is dus domweg onwetend of een bedrieglijke leugenaar.

Voormalig Europees commissievoorzitter, Romano Prodi stelt in een recent interview voor Euronews dat: ‘De moeilijke momenten’ voorspelbaar waren, en hij als econoom bij de creatie van de euro twijfelde aan de werkbaarheid van een eenheidsmunt zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers. Hij geeft daarin ook toe dat men al tevreden was indien de creatie van de eurozone zou slagen, men er van uitging dat de rest wel zou volgen, en het duidelijk was dat deze crisis er zou komen.

Volgens sommigen is het oorspronkelijk plan van Schuman en Monnet, de stichters van wat nu de EU is, en wat uiteindelijk bedoeld is om de ‘De verenigde staten van Europa’ te worden, afgekeken van de naoorlogse Duitse Bondsrepubliek. Enkel het feit van het ontbreken van een Europese ‘Bismarck’ die met de kracht van zijn visie de verschillende volken kan verbinden, maakt dat de door de Europese financiële en economische elite gedroomde Europese Politieke Unie, enkel langs deze moeilijke lange weg bereikt kan worden.

Ooit zal deze grandioze zwendelarij en bedrieglijke volksverlakkerij welke decennialang door de politieke, economische, financiële en intellectuele elites is uitgevoerd, in de geschiedenisboeken komen. Dan zal het voor iedereen duidelijk worden hoe de leidende elites zijn omgaan met het 'nee' tegen het oorspronkelijke plan, een 'neen' dat zij nooit hebben kunnen accepteren. Hoe achter de schermen het einddoel nooit werd verlaten, en via kleine stapjes en ogenschijnlijk niet-politieke beslissingen heimelijk alle pionnen klaargezet werden voor een politieke unie. Een federale staat van Europa. Een constructie die de bevolkingen wegstemden in referenda, die alle politici jaar in jaar uit ontkenden - maar die ze niettemin hebben willen doordrukken, koste wat kost.

Enkel de laatste alinea van dat hoofdstuk in de geschiedenisboeken dat aangeeft of men al dan niet in zijn opzet is geslaagd, is nog onduidelijk.

De auteur dezes, hoopt van niet…

Renaat van poelvoorde