.
|
september 2015
De pijnlijke tegenstelling tussen emotionele menselijkheid en verstandelijk realisme |
|
Het steeds maar aangroeiend aantal vluchtelingen uit oorlogsgebieden, aangevuld met 'gelukszoekers' uit armoedige en/of onleefbare gebieden, zorgt in Zuid- en West-Europa voor een steeds groter wordende angst voor de gevolgen ervan.
En laat nu juist de onduidelijkheid van die gevolgen de onzekerheid aanwakkeren. Een onzekerheid over de evolutie van onze samenleving, die de reeds langer broeiende onzekerheid van onz economische toekomst komt bezwaren. Dat zijn samen met de nóg belangrijker vraagtekens bij de klimaatverandering, de dreigende 'tweede koude oorlog' tussen de westerse en Oostelijke grootmachten, en het gevaar van de maatschappelijke en culturele ontwrichting door de toenemende Islamitische invloed, een héle hoop 'onzekerheden' waar een om zich heen kijkend mens niet echt blij van kan worden.
Wie zich dagelijks, zowel in de reguliere- als de sociale media verdiept, wordt tot in den treuren om het hoofd geslagen met opinies, analyses, studies, en al dan niet relevante, aanvaardbare en/of werkbare remedies en mogelijke (deel-)oplossingen voor en over deze problemen.
En loopt een spreekwoordelijk rode draad die al deze problemen enigszins met elkaar verbindt. En men is het vooralsnog oneens over de belangrijkheid en prioriteit van elk ervan. Nochtans staat één zaak staat vast: Onder de 7 miljard tellende, zichzelf als intelligent beschouwende levensvorm is er blijkbaar niet één die nog maar een begin van werkbare en menselijk aanvaardbare oplossingen weet te verzinnen voor de fundamentele OORZAAK van om het even welk der hierboven aangehaalde kopzorgen.
Ja, al dan niet haalbare voorstellen, fungerend als 'pijnstillers', worden met de vleet geproduceerd. Maar remedies die de 'ziekte' zélf verdrijven, schijnen, voor zover ze gekend zijn, gedoemd om eeuwig onwerkbaar, onhaalbaar, of onuitvoerbaar te zijn.
Waar de mens in de loop der tijden er stelselmatig in gelukt is om natuurlijke ongemakken zoals allerlei ziekten uit te roeien en zijn eigen fysiologische beperkingen met machines en technologie te |
compenseren, is hij in de loop van de geschiedenis steeds onkundig gebleken om de hemzelf en/of maatschappelijk toegebrachte schade welke veroorzaakt wordt door zijn aangeboren en/of karaktiristieke psychische gebreken en onvolmaaktheden te voorkomen. Integendeel, hij heeft de natuurlijke overlevingsdrang, eigen aan de meeste diersoorten, weten te ontwikkelen tot, nijd, hebzucht, bezitsdrang, en machtswellust. Dat alles met oorlog, geweld, en ellende als gevolg.
Wat zich reeds geruime tijd op de middellandse zee afspeelt en verder 'uitdijend' over gans West-Europa, Met Duitsland, Engeland, Nederland, België en de scandinavische landen als voornaamste aantrekkingspolen, is niet meer of minder dan het normale gevolg van langdurige plaatselijke oorlogen en door rondzwervende milities veroorzaakte ellende. Bijkomend zorgen de economisch of klimatologisch steeds meer onleefbaarder wordende gebieden voor de verdrijving van de bevolking naar het Walhalla van het goede leven: West-Europa . De daarvan profiterende moderne 'slavenhandelaars' en mensensmokkelaars zorgen dan voor de ellendige tocht die de vluchtelingen meestal meemaken.
Wij, allen individueel, en de beleidsverantwoordelijken in het bijzonder, worden voor de keuze gesteld tussen emotionele menselijkheid, en verstandelijk realisme. De keuze tussen, enerzijds het helpen van mensen in nood, op de vlucht voor dood, ellende; ja zelfs honger en ontbering, en anderzijds het niet overbelasten van onze samenleving en de vrijwaring van haar toch al inkrimpend sociaal zekerheidstelsel. Een moeilijke keuze, met beide hun eigen relatief betwistbare motiveringen.
Zelfs voor de radicale voorstellen, zowel van volledig open grenzen voor oorlogs- vervolgings- en economische vluchtelingen, tot volledig gesloten grenzen (omdat genoeg, genoeg is), is begrip op te brengen. In welke mate, al wat daar tussen in ligt, al dan niet soelaas biedt en de 'nevenschade' beperkt, is afhankelijk van de duur van de conflicten. Maar hoe dan ook, dient men rekening te houden met de oorzakelijke verbanden die met klimaatverandering en (over-)bevolkingsaangroei te maken hebben, waardoor de vluchtelingenstroom in de toekomst 'golfgewijs' waarschijnlijk van 'duurzame aard' zal zijn.
Wie daar een haalbare, werkbare én aanvaardbare oplossing voor weet, zal zijn plaats in de geschiedenis dik verdienen...
|
|