Voorstanders van de Europese grondwet stelden toendertijd dat een 'verenigd Europa'  de rechten van de mens zou beschermen, en een duidelijke aanzet zou zijn naar de zogenaamde eeuwige 'vrede' in Europa.

Ik ben niet de enige die sinds langere tijd opmerk dat dergelijke prijzenswaardige argumenten enkel dienden om de essentie van het geheel te verhullen: Namelijk, het vastleggen van het dogma van de volledige (kapitalistische) vrije markt. Want in de toekomst zou een Europese grondwet het geschikte instrument zijn om besparingen door te voeren, verder te privatiseren en de sociale zekerheid verder af te bouwen.

Maar in de landen waar men belangrijke wijzigingen van de staatsbevoegdheden aan het oordeel van een volksreferendum pleegt te onderwerpen, zag de burger dat helemaal niet zitten en werd het voorstel naar de prullenmand gestemd.

De euforie van de overwinning van de 'burgerdemocratie' op de particratie en autocratie was echter van korte duur. Wie dacht dat daardoor de macht van de financiële wereldelite enigszins gefnuikt was, en de politici de vernedering door 'de man in de straat' zomaar zouden slikken, is ondertussen met enige verbazing van een 'kale reis' teruggekeerd. Want drie jaar later tekende de regeringsleiders van de Europese lidstaten het 'Protocol van Lissabon', dat niets meer of minder was dan de grotendeels ongewijzigde tekst van het afgewezen voorstel van Europese grondwet. Gezien zijn juridische vorm diende dit protocol niet aan referenda te worden onderworpen.

De bedrijfslobbyisten, en de vazallen van de financiële markten wreven zich genoegzaam in de handen, Want meer concentratie van bevoegdheden naar de Unie, betekende meer macht voor de werkelijke leiders van die organisatie,...voor hen en hun broodheren dus.

Bij de invoering van de Euro slaagde  Griekenland er in om, profiterend van de grootheidswaanzinnige uitbreidingsdrang van de Europese 'leenheren', zelfs met een wankele economie, verborgen maar toch doorzichtige begrotingstekorten, een ten voordele van de reders en de goedbemiddelde burgerij, en een cliëntelistische en corrupte overheid, om op kousenvoeten het Europese muntsysteem binnen te sluipen. Dat ver doorgestudeerde internationale en Europese financiële- en economische topambtenaren daar geen weet van zouden gehad hebben, laat staan dat zij de catastrofale gevolgen daarvan bij een minder gunstige economische evolutie en/of financiële crisis niet konden inschatten,