11/2004

Honger: het moderne “fait divers”  

In 1984 slaagde de BBC-journalist Michael Buerck er in  om met zijn reportage de ogen van de wereld te openen voor de  miljoenen van honger stervende Ethiopiërs. De naoorlogse westerlingen die nooit de ontberingen van de beide wereldoorlogen hadden meegemaakt,  raakten geschokt  (want wegens het verdringingseffect, eigen aan de egocentrische mens, waren zij ondertussen Biafra  al lang vergeten) en toen ze dag na dag de dodencijfers hoorden aanzwellen tot het miljoental, werden steeds meer nationale organisaties bereid gevonden daar wat trachten aan te doen en kwam een wereldwijde hulpactie op gang. (weliswaar pas na een paar miljoen hongerdoden)

 

Vandaag, twintig jaar later lijden er dubbel zoveel Ethiopiers aan honger, maar schrijver dezes twijfelt er aan of, U lezer,  bij ontstentenis van de nodige schokkende beelden, zich daar bewust van bent, laat staan dat hij zou denken dat U daar de slaap voor zou laten. 

 

Tussen twee nieuwsitems over plaatselijke “rampen”  zijpelt er af en toe wel een kort berichtje over door, maar  zoals chirurgen geen probleem hebben om na een bloederige operatie zich een lekker eetmaal te laten smaken, zo kunnen beelden van uitgemergelde zwartjes met waterbuiken ons niet echt meer bewegen om wat te doen aan onze ‘morele’ vetzucht.  Je zou haast denken dat men de tv-afstandsbediening hoofdzakelijk heeft uitgevonden om als er beelden op het scherm verschijnen die veel weg hebben van mislukte E-T-klonen , verveeld naar één of ander reclameblok te kunnen zappen.

 

Honger in de wereld is er, sinds ik me kan herinneren, altijd geweest, en aangezien wij, bij gebrek aan ervaring, niet weten hoe dat aanvoelt, zal dat er waarschijnlijk nog een poosje blijven.  Hoe dan ook, er is geen menselijk aanvaarbare verklaring, waarom wij met al onze wetenschap en technologie, gekoppeld aan onze ontzaglijke rijkdom aan geld en middelen r nog steeds niet in geslaagd zijn om wereldwijd ieder gebied de mogelijkheden en knowhow te bezorgen opdat alle mensen in de gelegenheid zouden gesteld worden om de basisbehoefte , welke men voedsel noemt, in voldoende mate te produceren.

 

Ondertussen behoort ‘honger in de wereld’ tot de ‘faits divers’ en houden politici zich bezig met de kleine (luxe) zorgen van diegenen die hen verkozen hebben, en  deze laatste zijn dan weer enkel met zichzelf  bezig.

 

Renaat van Poelvoorde