'Europa' is vandaag de dag een ver van vertrouwenwekkend begrip. Steeds meer lidstaten van deze eens zo verwachtingsvolle unie zakken weg in een recessie. Een toestand die door de Duitse vrouwelijke wolf in schaapskleren gehulde bondskanselier Merkel, en de Franse slangenbewerende president opgedrongen besparingen, alleen maar verergerd wordt.

Economen waaronder Stiglitz en Krugman, niet de minste dus,  verwittigen dat zulke besparingen geenszins effectief tot de schuldaflossing van een land leiden, maar dat steeds meer besparen uiteindelijk tot steeds meer lenen leidt met het faillissement als eindresultaat.

Misschien moeten wij ons eens afvragen of het  wel zo'n goed idee was om steeds meer nationale politieke macht over te dragen naar het Europese niveau, en daardoor de Europese burgers steeds minder zeggenschap te geven over hun toekomst.

Onze gelatenheid waarmee wij naar de steeds dramatischer toestand van de gewone Griek kijken, en ons apathisch reageren op de dictatoriale greep van de zogenaamde 'financiële markten' op de Europese politieke macht, toont aan hoe slecht het is gesteld met de 'soevereine macht' van de burgers, grondwettelijk verleend aan de volken van de onderscheiden  lidstaten.

Hoe democratisch is een Europa als belangrijke beslissingen afgedwongen worden door ratingbureaus, beursspeculanten, en de grootste bank van de VSA (Goldman Sachs)? Hoe 'democratisch' is een Europees parlement met politieke fracties, elk bestaande uit 27 verschillende, zogenaamde 'gelijkgezinde' politieke partijen die inhoudelijk enkel hun eigen nationaal partijbelang dienen? Hoe 'volksvertegenwoordigend' zijn de 736 parlementsleden die dagelijks door meer dan 3000 lobbyisten uit de financiële en economische wereld onder druk worden gezet om deze of gene wetsbepaling in te dienen, dan wel tegen te houden?

Met het recent goedgekeurde 'sixpack' worden de lidstaten verplicht zich te schikken naar de zuiver kapitalistische ideologie. Deze stelt dat enkel de regels van van de vrije markt mogen en moeten gelden, zowel op financieel- ,economisch-, als op politiek gebied, waardoor elk politiek debat daarbij bij voorbaat waardeloos is.

Dergelijke regelgevingen leiden geenszins tot een betere democratie, of meer economische groei, maar bevoordelen vooral diegenen die, zelfs bij een economische recessie, daar wel bij varen: een kleine financiële elite. Het fameuze "ene procent".

De bezuinigingsgolven in Griekenland, Portugal, Spanje, en Italië zijn de uitwerking van deze opgelegde ideologie:  Een permanente overdracht van wie weinig heeft (lage loonwerkers, werklozen, gepensioneerden...), aan wie al het meeste heeft (rijke reders, industriëlen en bankiers bijvoorbeeld, blijven buiten schot). Het omgekeerde van sociale herverdeling, dus.

In de voornoemde landen, feitelijk zo goed als onder curatele gesteld van kapitalistisch Europa, zijn de burgers vrijwel alle democratische zeggenschap kwijt. Meer nog: Men doet helemaal geen moeite meer om te verhullen wie de touwtjes van de Europese politiek in handen heeft': In Griekenland en Italië zijn de huidige, door Europa opgedrongen eerste ministers... ex-werknemers van 's wereld grootste investeringsbank: Goldman Sachs.

Bij gebrek aan enig protest dienaangaande gaan de nationale politici niet vrijuit. Zij zijn dus medeplichtig aan het verkwanselen van de soevereine macht van het volk.

Ondertussen doen die zelfde politic hun best om hun 'kiespubliek' van het tegendeel te overtuigen. Niet door argumentatie, maar door in te spelen op de individualistische, hebzuchtige aard van de mens. De aloude 'verdeel en heers'-middelen zijn meer dan ooit in trek en bewijzen hun doelmatigheid. Door de ongelijke verdeling van macht, geld, bezit en arbeid, waardoor de ongelijkwaardigheid wordt in stand gehouden, stimuleert men een niet aflatende strijd tussen de sterken en de zwakken, de werk-hebbenden en de werklozen, de gezonden en de zieken, de jongeren en de ouderen.

En terwijl, als gevolg van die onderlinge individuele- en groepstrijd, de massa zich afzet tegen de voor hen onoverzichtelijke politieke klasse, sluist deze, onder druk van  de financiële en economische wereldelite, steeds meer nationale macht naar de Europese en financiële wereldinstellingen (IMF) welke door de voornoemde elite beheerst wordt.

Door centralisering van de macht over landen met totaal uit elkaar lopende politieke- sociaal- en economische culturen heeft men de democratie zodanig uitgehold dat zij grotendeels onder invloed is gekomen van het kapitalistisch despotisme.

De geschiedenis leert dat centralisatie van macht op termijn dictatoriale neigingen genereert en uiteindelijk geen democratie tolereert. Het valt te vrezen dat de 'Europese droom' daar geen uitzondering zal worden.

Ontwaakt...ingedommelden van Europa...

 Renaat van Poelvoorde