11/2003

Voor of tegen  (2de Golfoorlog)

De weken voor het Amerikaanse en Britse militaire offensief tegen het regime in Irak waren zwanger van de woorden oorlog en vrede. Af en toe hoorde je de hypothetische vraag stellen of men voor of tegen ‘de oorlog’ was, alsof enig zinnig mens op een antwoord zat te wachten. Massademonstraties waren er in overvloed, in tegenstelling tot de massavernietigingswapens die de UNO-inspecteurs  in Irak maar niet konden vinden. De tegenstanders van een gewapend optreden tegen het Sadam-regime zeggen dat dit te wijten is aan het feit dar er geen zijn, terwijl de voorstanders er op wijzen dat het Irakese regime jaren de tijd heeft gehad om ze te verstoppen.

Deze oorlog is niet gerechtvaardigd, stelt men. Alsof dat ooit een reden is geweest om er al of niet een te starten. Alsof  iets of iemand het ooit kan rechtvaardigen dat mensen sterven voor dingen waar zij zelf niets mee te maken hebben. Bovendien beschikken juist diegenen die menen er te moeten over oordelen, niet over de nodige elementen om dat te doen.  

De Amerikaanse President stelde dat het Irak het wereldwijde terrorisme steunt en een bedreiging voor de vrije wereld betekent, terwijl de Franse, Duitse en Russische leiders zich als volleerde vredesduiven ontpopten. Aloude clichés werden en zijn weer ‘in’ : hoe linkser men is hoe meer men tegen de oorlog is, hoe rechtser hoe meer begrip men kan opbrengen voor een kordaat optreden.

Hoe nobel de gedachte ook is dat oorlog ten alle prijze vermeden moet worden, een onbevooroordeeld observator kan toch niet omheen het feit kijken dat zowel de politieke voor- als tegenstanders niet de euvele moed kunnen opbrengen om te zeggen waar het voor hen werkelijk op staat.

Voor de Amerikanen en Britten is het voor de overlevering van hun economie (en dus ook de onze) van kapitaal belang dat men in het Midden-Oosten een blijvende, zoniet betere controle verwerft omdat : - 1. Olie de komende decennia nog steeds voor het leeuwenaandeel van onze energie moet zal moeten instaan. – 2. Dat het grootste deel van de oliereserves in het Midden Oosten zich in de bodem van Saudi-Arabië, de Golfstaten en Irak bevinden. – 3. Dat de dagen (jaren) van de Despotische leiders in S.A en de golfstaten geteld zijn en dat, zoals in Iran het geval is geweest, via democratische weg dan wel burgeroorlog, fundamentalistische regimes op termijn de controle over het zwarte goud dreigen te verwerven.

Voor de Fransen, Duitsers en De Russen, die in het verleden elk om beurt nooit bang zijn geweest van enige hypocrisie als het om oorlog of vrede ging, zijn de contracten die ze met het regime in Bagdad hebben afgesloten om, eens de economische sancties zijn opgeheven, verzekerd te zijn van voldoende olieleveringen de, enige echte reden waarom ze zich verzetten tegen een militaire oplossing en het  verwijderen van het huidige regime. De zogenaamde vredesduiven vliegen, zoals het staatslieden betaamt, voor eigen lands- en economische belangen.

Zoals in de tijd van de koude oorlog laat de onwetende man in de straat zich dankbaar misbruiken om, in massabetogingen als stoottroepen op te treden voor de belangen van een paar grote landen. Dat België, in tegenstelling tot menig ander klein Europees land daarin mee marcheert zal wellicht te wijten zijn aan het feit dat onze handelsbelangen met Frankrijk en Duitsland belangrijker zijn dan deze met de Verenigde staten. Bovendien is het in het vooruitzicht van de komende parlementverkiezingen niet raadzaam om stoere taal te gebruiken.

Wie dacht dat, nadat de Verenigde staten aan de Irakese grenzen een troepenpacht van meer dan 250.000 soldaten had opgebouwd, welke dagelijks handen vol geld kosten aan de in de rood staande Amerikaanse begroting, er nog iets of iemand is die deze oorlog kon voorkomen, gaf blijk van ofwel verfoeilijke volksverlakkerij ofwel van een overdreven mate van simplisme. Enkel het vertrek van Sadam en zijn regime  kon een dergelijke ommezwaai teweegbrengen, want daar, en daar alleen is en was het de Amerikanen en de Britten om te doen.  

Op het ogenblik dat dit artikel geschreven is, is de oorlog al drie dagen een feit. Wat het uiteindelijk resultaat en gevolgen op termijn zullen zijn moet nog blijken.

De geschiedenis zal uitwijzen of President Bush en zijn entourage, miskende genieën, dan wel onverantwoorde debielen zijn geweest. En dan nog zal het afhankelijk zijn van wie die geschiedenis heeft geschreven. Meestal zijn dat de overwinnaars, en per defenitie hebben die altijd gelijk.
De verliezers zijn meestal oorlogsmisdadigers terwijl de overwinnaars altijd helden zijn. In dat opzicht is de mensheid niet geëvolueerd.

Renaat Van Poelvoorde