Zowel de RTBF-reportage “Bye Bye Belgium” van vorig jaar, als het  het beruchte “plan B” waar de Waalse PS-voorzitter het had, en ook  de reportage van de VRT over een eventuele splitsing van het land, hebben velen onder ons het idee gegeven dat dit wel eens zou kunnen gebeuren

De recente 'onderhandelingsgeschiedenis' m.b.t. de federale regeringsvorming en staatshervorming geven echter aan dat het vandaag  totaal onrealistisch is om tot een onderhandelde splitsing van het land te komen. De eindeloze onderhandelingen over de splitsing van BHV maken dat duidelijk. Als men na jaren onderhandelen rond BHV een  onderhandelde splitsing nog steeds moeilijk blijft, wat moet dat dan niet zijn indien pakweg de staatsschuld moet worden gesplitst en over staatsgrenzen moet worden beslist?

Om nog maar te zwijgen over Brussel, waar de voorstanders van een splitsing geen enkele aanvaardbare oplossing voor hebben. De Brusselaars zelf staan negatief tegenover aansluiting bij een onafhankelijk Vlaanderen en evenmin staan zij te trappelen om zich bij Wallonië te voegen. Bovendien heeft nog steeds niemand weten uit te leggen hoe  Brussel als administratief knooppunt van de rest van het land, laat staan als Europese hoofdstad, zowel op sociaal-, bestuurlijk- als financieel vlak,  als aparte entiteit kunnen bestaan?

De Belgische (dus Vlaamse én Waalse) economie is tot nader order nog steeds grotendeels in handen van de traditionele grote kapitaalkrachtige families zoals de Mévius, Van Damme, de Spoelberch, Solvay, Saverys, Frère-Bourgeois, Colruyt, Boël, Bekaert, enz. Alhoewel dat niet steeds openlijk blijkt, hebben deze oude dynastieën van de patronale en financiële wereld nog steeds nog steeds een machtige positie, niet alleen in de Belgische economische, maar ook financiële wereld.

Een effectieve volledige opdeling van het land is voor hen economisch gezien verre van interessant. Alhoewel de concurrentie tussen de verschillende regio’s voor hen niet bepaald een probleem vormt, al was het maar dat de macht van de arbeidersbeweging verminderd, zou  een opsplitsing van het land daadwerkelijk de financiële belangen van de echte machthebbers in dit land bedreigen.

Bovendien is het idee van onder meer de N-VA, van een “Europa van de regio’s”, een illusie. De economische crisis heeft duidelijk gemaakt dat de interne tegenstellingen in de Europese Unie van die aard dat dit vooralsnog een verre droom blijft. Meer dan ooit is spreken over een een verdieping van de Europese Unie om tot een soort van “Europese staat” te komen het negeren van de realiteit en is niets meer dan  dagdromen.

Het feit dat slechts een kleine 25% van de Vlamingen en amper een goede 10% van de totale Belgische bevolking voor een volledige onafhankelijkheid van de huidige regio's is, is weliswaar een zo veel mogelijk op de achtergrond gehouden gegeven, maar daarom niet minder belangrijk.

Tot slot is een splitsing van het land dus voorlopig niet aan de orde, en  de nu reeds meer dan acht maanden durende politieke 'stellingen- en loopgravenoorlog' geeft aan dat dit bovendien niet op een vreedzame wijze kunnen worden doorgevoerd.

Ondertussen loopt de verdeel-en-heerspolitiek van de burgerij, door  vooral de Vlaams-nationalistische N-VA en haar gefrustreerde voormalige kartelpartner CDé&V, uit de hand, met als gevolg een groeiende polarisatie.

Het moge toch stilaan duidelijk worden dat bij deze nationale kwestie, uitgezonderd BHV, niet zozeer  het communautaire, maar het de links-rechts tegenstelling is die dit land verdeelt, en er daarom op kapitalistische basis geen antwoord is op te vinden.

De Vlaamse salonsocialisten, samen met versplinterd links dienen zich van de noodzaak bewust te worden om samen met de Waalse linkerzijde front te vormen om in te gaan tegen het kapitalistische systeem en op te komen voor een socialistisch alternatief.

Renaat vaan Poelvoorde