The day after...15 juli 2008 08/2008
"Met de huidige constitutie is dit land niet meer te besturen." Wat voorheen alleen vanuit de hoek van het Vlaams Belang, en in genuanceerder termen ook in NVA-kringen was te horen, wordt nu zonder enige schroom ook door CD&V en zelfs door sommige VLD-ers uitgesproken. Afgezien van hun politieke verschillen zijn zij het over één zaak roerend eens geworden: de Franstaligen willen niet weten van een noodzakelijke(?) doorgedreven staatshervorming, en de 'limieten' van het federale onderhandelingsmodel zijn bereikt. Omdat de Franstaligen niet willen wat wij willen, (wellicht omdat het voor hen niet goed is?) is de enig overblijvende mogelijkheid een confederaal België, waar de deelstaten, althans voor ALLE binnenlandse zaken, volledig autonoom zijn.
Aan het feit dat men om die natte droom van rechts-Vlaanderen waar te maken, OOK de medewerking van Franstalig België nodig heeft , gaat men gemakshalve voorbij. Juist zoals men zich jaren geleden sterk maakte dat men, via 'vijf minuten politieke moed', even vlug de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde zou splitsen, en de CD&V onder impuls van haar rechtse VNA-partner, de kiezer beloofde dat zij, indien de kiezer haar 'onmisbaar' maakte, zij via een doorgedreven staatshervorming, "de geldkraan naar het Waalse gewest" zou toedraaien. Dat men daarvoor eerst de voorzitters van het CDH, FDF, en zelfs PS naar het eiland Elba of Siberië moest kunnen verbannen, kwam niet in het sprookje voor.
Aan hun kiezers uitleggen dat de communautaire situatie in België het product was van dertig jaar gemarchandeer, en politieke koehandel van de voorgangers van hun eigen partijen, en bijgevolg begrippen als "gegeven is gegeven", "voor wat, hoort wat", en "alles heeft zijn prijs", nu eenmaal bepalend zijn bij dergelijke onderhandelingen, was daar evenmin bij. Daarentegen zwaaide men driftig met "de macht van het getal", het "economisch sterke Vlaanderen" en het "zieltogende, arme, van Vlaanderen afhankelijke, zelfs luie Wallonië". De Vlaamse 'man in de straat' waande zich zowaar terug in middeleeuwse strijdtonelen waar alles "wat 'wals' is, vals is", en het "Vlaamse 'heir' dat 'immer pal staat'" ten strijde was getrokken tegen de Francofone Leliaards, die zich bij wijze van uitzondering niet op de Groenlingenkouter maar in de Brusselse rand hadden opgesteld.
Dat alles heeft zich geresulteerd in een steeds driester wordende Vlaamse politieke klasse, zich gesteund voelend door de radicaliserende Vlaamse opinie, en een zich steeds defensiever opstellende Franstalige formatie die noodgedwongen haar toevlucht zocht in politieke guerrillatechnieken. Omdat dit keer voor de 21-eeuwse, door 800.000 stemmen omhooggetilde Yves 'Breydel', door toedoen van zijn eigen voetvolk, geen overwinning was weggelegd, en hij noodgedwongen 'zijn bijltje' er moest bij neerleggen, staan wij vandaag zelfs niet eens waar wij op 10 juni vorig jaar stonden. Wij staan nergens meer. Niemand weet een antwoord op de vraag waar het nu heen moet. En wie er al een antwoord op denkt te weten, weet niet hoe dat uit te voeren. En wie toch denkt te weten hoe het uit te voeren, zegt weer hetzelfde als wat hij voor 10 juni, vorig jaar orakelde...
Misschien zou het goed zijn, een regering te vormen die zich uitsluitend bezighoudt met datgene waarvoor een regering dient: regeren, door de wetten uit te voeren, en besluiten te nemen die de mensen aanbelangen. Dat burgemeesters al of niet worden benoemd, kieskringen al of niet arrondissementeel of provinciaal zijn, men al dan niet Frans of Nederlands wilt of kan leren of spreken, bevoegdheden federaal of regionaal zijn, maakt, behalve voor enkele belanghebbende partijbonzen en aanverwante belangengroepen en -organisaties, voor 90% van de bevolking echt niet veel uit.
Met andere woorden, heren politiekers: behalve ikzelf, en nog enkele anderen die niets beters hebben te doen, hebben weinigen een boodschap aan datgene met wat jullie bezig zijn. Hou het dus bij datgene waarvoor de mensen jullie gekozen hebben: met HEN!