Geloof in de toekomst, en hoop dat die beter zal zijn... Twee levensnoodzakelijk zaken die de mens, zowel individueel als maatschappelijk nodig heeft om te ‘overleven’. Individueel ‘overleven, tot hij overlijdt aan ziekte, ongeval, geweld, of uiteindelijk aan ouderdom, en overleven als maatschappij door groepsvorming, voortplanting en vermenigvuldiging.

Sinds de oermens de grotten heeft verlaten om samen dicht bij mekaar in stamgroepsverband te gaan leven, en de gemeenschappelijke natuurlijke overlevingsdrang, gebiedsuitbreiding, verdrijving en/of onderwerping van naburige stammen min of meer noodzaakten, zijn, zowel gewelddadige als economische oorlogen, tot op de dag van vandaag als een rode draad door de geschiedenis blijven lopen. Tussendoor pleegde op gezette tijden ook deze aardkloot een woordje mee te spreken met de nodige natuurrampen, epidemieën en pandemieën, te einde de exponentiële bevolkingsgroei enigszins te temperen.

Dat één en ander geen onverdeeld succes is geworden blijkt uit de 7.7 miljard tellende huidige wereldbevolking, welke al dan niet bewust, op steeds meer vakkundige wijze hun levensnoodzakelijke atmosfeer, bodem, drinkwater, rivieren, zeeën, bossen en wouden, zeg dus maar: hun eigen habitat, vervuilt en vergiftigt.

Dat, een aanzienlijke, relatief kleine minderheid, er financieel persoonlijk- en groepsbelang bij heeft klimaatgoeroes, racismebestrijders, en migratie- en diversiteit- en multicult-promotors te ondersteunen, is ondertussen een bewezen feitelijkheid geworden. Maar dat het grootste deel van de enigszins geletterde wereldbevolking in kudde-slagorde deze tot nieuwe wereldreligie uitgeroepen volksverlakking aanbidden, roept toch enige vragen op.

De hoop dat men de verdere opwarming van de atmosfeer, welke met de huidige temperaturen in grote delen van de wereld vandaag reeds voor catastrofale droogtes drinkwatertekorten, en massale bosbranden zorgen, door de voorgenomen wereldwijde energieomslag kan tegengaan, wordt in steeds meer wetenschappelijke studies betwijfeld.

De hoop dat men de toekomstige, door conflict-, armoede-, en klimaatverandering veroorzaakte massamigratie naar de West-Europa en Noord-Amerika kan opvangen, laat staat de sociale en culturele gevolgen ervan kan managen, wordt door de steeds meer uit de hand lopende falende integratieconflicten tot een uitgesteld ontgoocheling herleid.

Samen met de hoop dat men er ooit in slaagt om de gevolgen van de overbevolking, welke de grondoorzaak van het grootste deel van de voornoemde problemen uitmaakt, te beheersen, laat staan het overgrote deel ervan te geven waar men volgens de zogenaamde ‘mensenrechten’ deel aan heeft, maken de voornoemde verwachtingen deel uit van het ‘sprookjesboek voor volwassenen’

Een sprookjesboek met een verhaal van een mensheid dat zich door een eindeloze tunnel sleept, in de hoop ooit het licht op het einde ervan te ontwaren. Een einde dat er ooit wel zal aankomen, en voor zover te zien is het donker. En àls er toch licht zal zijn, zal het waarschijnlijk onvoldoende kracht hebben om de mensheid ’nog lang en gelukkig te laten leven’...