De winterige lente van de'geangageerde burger'

oktober 2013

Hervorming. Het magische woord dat steeds meer wordt aangehaald als alleszaligmakende oplossing voor zowel het geheel als de deelproblemen van de financieel en economische crisis. Maar zoals heel wat andere begrippen die in onze communicatie worden gebruikt is dat een fameur zogenaamd containerwoord waar je heel wat, en zelfs totaal tegengestelde omschrijvingen kan instoppen.

Zo dient onze gezondheidszorg, sociale zekerheid, pensioenen, arbeidsmarkt, en onderwijs, ‘hervormd’ te worden. M.a.w. ‘aangepast’ aan de noden van de tijd. En aangezien, zelfs in de huidige tijd, de noden van personen en groepen nogal eens kunnen uiteenlopen, is ook dat begrip onderhevig aan de veranderlijkheid van wisselende kleuren en belangen.

Maar gezien wij nu eenmaal in een democratie leven, en in ons kapitalistisch systeem, de financieel-economische elite de samenleving gijzelt, komt het voorrecht om de begripsomschrijvingen van ‘hervorming’ en ‘de noden’ in te vullen, geheel toe aan deze aan wie wij en de politici reeds geruime tijd de macht hebben overgedragen: namelijk, aan de banken en de economische reuzen.

In ditt falend neoliberaal systeem zijn ’de noden’ vrij duidelijk: de tanende winsten en de vrijheid van ‘ondernemen’ moeten terug omhoog, en de stijgende (loon)kosten en beklemmende wetten, reguleringen en belastingen moeten drastisch omlaag. En daartoe dienen de verschillende werkinstrumenten binnen het systeem ‘hervormd’ te worden.

Men heeft het alsmaar over het ‘overheidsbeslag’dat veel te groot zou zijn. Het deel van onze ‘verdiensten’ dat de overheid ‘afroomt’. Nergens of nooit hoort of leest men over het deel van dat fameuze overheidsbeslag dat rechtstreeks en/of onrechtstreeks terugvloeit naar de individuen, en groepen binnen de samenleving, en naar openbare dienstverleningen, en voorzieningen ten voordele van individuele- en groepsgebruikers. Zou het kunnen dat de reden van het stilzwijgen daarover te zoeken is in de waarschijnlijk dat het percentage van dit 'terugvloeien' daarvan niet zo ver van de 100% verwijderd is.

Volgens de ‘hervormers’ gaat een te groot deel van dat overheidsgeld (geld van de gemeenschap) naar onnodige- of té veel geld verslindende instellingen en systemen, en kan er daar heel wat op bespaard worden door het afschaffen en/of efficiënter maken, en zodoende het voorkomen dat het geld terecht komt waar het niet hoort.

Loonslaven, in de omgang minder correct omschrijvend als ‘werknemers’ benoemd, zijn in ons financieel-economisch systeem, in de ene sector meer dan in de andere, een ‘noodzakelijk kwaad’. Ondanks alle geavanceerde elektronische en mechanisch middelen, waardoor de voorbije decennia reeds heel wat van dat "onbetrouwbare, dure en vakantiezieke" arbeiders en bedienden, konden worden afgestoten, betekenen zij nog steeds een rem op de winstmaximalisatie en bezwaren zij de welvaart van diegenen die zo 'menslievend' zijn te investeren in onze economie.

Maar, het systeem staat het water tot aan de lippen. En daarom kunnen ‘structurele hervormingen’ niet langer uitgesteld worden. Wat die ‘hervormingen’‘dan wel mogen inhouden, kan eigenlijk in één enkele zin worden samengevat: Alles wat het vrij ondernemen en de winstmaximalisatie in de weg staat, zoveel mogelijk, zo niet afschaffen, dan toch aanmerkelijk verminderen.

Zo is er het, volgens betrokkenen, schandalige feit dat bedrijven belastingen en werkgeversbijdragen moeten betalen, terwijl zij dat in feiten volgens hen al meer dan genoeg doen. Deze, op het eerste zich wat rare redenering is gestoeld op de feitelijkheid dat bedrijven brutolonen betalen waar de werknemers belastingen en sociale bijdragen van afdragen, waarna zij nog een 21% van hun nettoloon aan btw-uitgaven ophoesten.

Dus, zeggen de Pieter Jan De Nul’s en co, betalen zij via de werknemerslonen al heel wat belastingen en sociale zekerheidsbijdragen. Besluit: weg met de vennootschapsbelasting en werkgeversbijdragen aan de sociale zekerheid, Want die wordt toch maar geplunderd door luilakken van werklozen, profiteurs van zogenaamde zieken, en potverterende gepensioneerden.

Daarom dienen de loonlasten omlaag. Niet zozeer de lasten op het loon welke de werknemer draagt, dan wel deze van de werkgever, want enkel deze hebben enigszins invloed op onze concurrentiepositie tegenover de bedrijven in de ons omringende landen. Waarom, ondanks ongeveer dezelfde levenstandaard, de loonlasten in Nederland toch minder dan bij ons zijn, is blijkbaar een vraag waar niemand van wakker ligt. Waarschijnlijk omdat onderzoek zou uitwijzen dat dit deels te wijten is aan een minder ‘ondersteunende’ sociale zekerheid, en deels omdat deze ook door andere ‘belastingen’ mee wordt gefinancierd.

Ten slotte zou volgens de financieel-economische elite, 'het gepeupel' zich toch stilaan moeten neerleggen bij de gedachte dat men in de toekomst langer zal moeten werken voor minder loon, en begrippen zoals werkzekerheid, arbeidstijdindeling, welvaartvastheid, en gewaarborgd loon, oubollig en totaal uit de tijd zijn, en vervangen moeten worden door loonbeperking, flexibilisering, eigen verantwoordelijkheid enz, enz... m.a.w. een eenentwintigeeuwse versie van ‘Arbeit Macht Frei’

Wie de' winterige' lente van Gwendolyn Rutten’s ‘Geëngageerde burger’ leest, is al blij dat er niet opnieuw de invoering van kinderarbeid is in voorzien. Wetende dat Bart De Wever zijn ‘immer‘pal staande Vlaamse Heir-partij’ er zelfs nog wat ‘donkerblouwere’ accenten wil aan toevoegen, en hoopt dat zijn partij samen met zijn liberale sociaaleconomische geestesgenoot de hoofdmoot van de Vlaamse, en misschien ook zelfs Federale regering zullen uitmaken, ziet ondergetekende een grandioze toekomst voor alle,van putjesschepper tot wereldbageraar, uitgegroeide ‘geëngageerde burgers’ van dit (Vlaanderen)land.

Als dàt geen 'klimaatverandering is...