|
 Het
regeerakkoord van de Vlaamse regering toont (nog maar eens) aan wat het
woord van een politicus waard is: NIETS, ZERO, NADA. Dat hebben alle
partijen van de nieuwe Vlaamse regering omwille “dat er nu eenmaal moet
worden samengewerkt, en men tot compromissen moet komen” nog maar eens
duidelijk aangetoond. Elke partij heeft, de ene wat vlugger dan de andere,
meerdere van hun, O zo belangrijke ‘strijdpunten’ zonder verpinken
ingeslikt. Hun ‘goesting’ die ze tijdens de verkiezingscampagne tot
vervelens toe kenbaar maakten, schijnt gebleven te zijn, alleen zijn de
ingrediënten van die goesting enigszins gewijzigd.
Zo is het nu voor de N-VA belangrijk om zo vlug mogelijk economische
herstelmaatregelen te treffen, zonder daar
ook maar één bijkomende communautaire letter toe te voegen, of te
wijzigingen, laat staat nog een woord te zeggen over de zó “noodzakelijke
confederalisering, zonder welke om het even welke hervormingsmaatregel
volslagen nutteloos is”. Althans zo werd bij hoog en bij laag op al haar
congressen vanaf de ’kansel’ door BDW & Co beweerd, en was dit in alle
interviews en debatten voor hen een ‘condicio sine qua non’. Zonder dat, was
het volgens hen nutteloos aan economische hervormingen te beginnen.
Vandaag schijnt dat
helemaal niet meer belangrijk te zijn, en heeft die partij, welke volgens
het hoofdpunt van haar statuten het einde van de staat België nastreeft, nog
voor ze daadwerkelijk in de federale regering zit, zich reeds verbonden om
dit land, de lamlendige luie walen incluis, in nationale eenheid braaf te
besturen, tot eer en glorie van al wie, en alles wat, zij al jaren
bestrijdt.
En om hun ‘eerlijkheid’ te bewijzen, gaan ze alvast beginnen met het loyaal
uitvoeren van de door hen als dusdanig bestempelde “nutteloze, Vlaanderen
veel geld kostende, en alles ingewikkelder makende zesde staatshervorming,
welke door de anti-Vlaamse regering Di Rupo is ineengekwanseld”. Maar dat
laatste is, CD&V en Open VLD, gezien zij hun voorgaande verkeerde
partnerkeuze uiteindelijk berouwen, deemoedig vergeven.‘ Als tegemoetkoming
daarvoor heeft N-VA-top zich op twee maanden tijd deskundig tot de
Tjeverij-ideologie bekeerd.
 En
dan is er de aloude vertrouwde ‘centrum’ partij, midden in het bed liggende,
en steeds voor een triootje te vinden, onder voorwaarde dat zij de standjes
mocht bepalen, en er ook het meest plezier mocht aan beleven. Opeens
verscheen daar een zwarte ridder op een geel paard, die zowel lakens als
matras ging bewerken en twee derden van het bed ging innemen. Wie bij hem
wou slapen had de keuze, ofwel alleen met hem, ofwel het resterende deel met
iemand anders delen. Zijn liefde verklarend aan de Tjevenkoningin scheen
haar niet te bekoren, want zij bezwoer haar hofhouding en voetvolk ‘die man
niet te geloven’. Hij had een ruwe reputatie, en was gekend voor zijn afkeer
van frivole strikjesdragende leukerds.
Maar wie gedacht had dat het ‘voorspel’ dat de zwarte prins met de oranje
schone hen alleen tot de uiteindelijke daad zou voeren, had het mis. Op het
laatste moment kwam de wulpse blauwe freule het stel nog vlug vervoegen. De
Oranje schone bleek een travestiet te zijn, en wou onder voorwaarde het
federale mogen te derigeren, vervangen door twee dartele hofdames. De zwarte
NV-A prins, die sowieso niet niet goed met travestieten overweg wist, kon
dat best pruimen, dus was het een win-win-standje
|
Tot zoverr het
Tjevenverhaal van de CD&V, die ondanks dat bijna de helft van haar
verkozenen uit ACV-kringen komt, en al enkele jaren van het midden, naar
de rechtse kant van het centrum aan het schuiven was, met deze Vlaamse
en in de stijgers staande federale regering, zich helemaal naar de
rechtse grens van het centrum heeft begeven. De bestaansreden van haar
vakbond kan stilaan in vraag worden gesteld, en deze kan misschien beter
fusioneren met de liberale ACLVB, die daar aan de rand van het blauwe
nest ook maar voor spek en bonen bijzit
Dat het CD&V zich tijdens de kiescampagne hoede om te veel aan
N-VA-bashing te doen, was, gezien de aard van het beestje niet
abnormaal. Hoe dan ook wekte zij tijdens die periodevoor haar kiezers de
indruk dat zij in beide regeringen voor een ‘leidende rol’ ging. Gezien
de onoverbrugbaarheid van de grote achterstand die zij in de peilingen
op N-VA had, kon dat alleen maar betekenen dat, indien mogelijk, zij de
voorkeur gaf aan de voortzetting de voorgaande federale coalitie, en een
gelijkaardige Vlaamse tripartiete.
CD&V-kopman Kris
Peeters stelde voor de verkiezingen dat 'De Vlaming' helemaal niet
op een doord e N-VA geleide Vlaamse regering zat te wachten, en
bezweerde 'de kiezer' "die mensen zeker niet te geloven". Groot was
bijgevolg de verbazing bij oplettende waarnemers als achteraf bleek dat
sinds de eerste dag na de verkiezingen CD&V zich al had vastgeklonken
aan de logische formateur van de Vlaamse regering en onmiddellijk
gesprekken met de N-VA aanknoopte, daarbij Open VLD en SP.A volledig
buiten spel zettende.
Hoe dan ook van
de drie miljard belastingvermindering voor de burger is in dit
regeerakkoord alvast niets terug te vinden. Op het federaal niveau is
daar zelfs nog veel minder ruimte voor, dus dat strijdpunt kunnen deCD&V-kiezers
alvast op hun buik schrijven. Een zoektocht doorheen het regeerakkoord
naar de 13 miljard euro meer-uitgaven voor wie het nodig heeft:
gepensioneerden, zieken, armen, personen met een handicap. Ook voor
extra kinderopvang voor al die hardwerkende ouders, blijft vruchteloos.
Het lijkt alsof men het woord ‘meer-uitgaven’, voor zover het sociale
middelen betreft, in het regaarakkoord gewoon door ‘bezuiniging’ heeft
vervangen.
En dan is er, naar hun eigen zeggen, dé enige centrumrechtse sociale
partij: Open VLD. Je weet wel, de partij die vond dat N-VA een
partij was die het land kapot maakte, en die nòòit in een regering zou
stappen die de huidige 'Oosterweelverbinding' wil uitvoeren, maar nu
vrij en blij dat zij mee mag doen, een bocht van 180° heeft gemaakt. Zij
is trouwens wat blij, dat gepensioneerden nu niet meer gratis in bus en
tram mogen, en de Electriciteits- en waterfactuur aardig wat duurder
worden. Zij laten namelijk "niemand achter", ook niet als het gaat om
delen in de bezuinigingskosten. Zo kennen we die liberale sociale
partij!
En ten slotte de
Franstalige liberalen, die in de strijd voor de meest Francofone anti-
N-VA-partij te pas en te onpas van de daken schreeuwde dat regeren met
de N-VA vrijwel onmogelijk zou zijn, gezien haar verzuchtingen, ook als
ze die in een 'verborgen agenda verstopte', en dat trouwens voor een
francofone partij als de MR, "deontologisch onaanvaardbaar" zou zijn.
Die partij wil nu, als enige Franstalige partij, met 26% van de Waalse
stemmen, een door N-VA gedomineerde, en door een Vlaamse
Christen-democraat geleide federale regering vormen. Een regering waar
zij, met 9.6% van, de federale stemmen DE helft van de ministers zal
leveren...Kafka ten top!
|